Na het ontbijt ben ik met Anneke boodschappen gaan doen voor het avondeten en de lunch voor donderdag 5 september. Daar bleek dat het lamsvlees wat op het menu stond voor de dag daarop besteld moest worden en pas vrijdag kon ik dit ophalen. Resultaat: Het gehele menu voor de week zou dus omgegooid moeten worden.
Ik weet niet wat de dames mankeren maar weer waren ze stil. Meer dan geconcentreerd waren ze en Roos sprong bij waar ze kon. Ikzelf zou op de middag komen schilderen, maar zoals altijd loopt de dag niet helemaal als gepland.
Tijdens de middagkoffie kon ik aanschuiven om de onderschildering van mijn sousafoon op het doek te krijgen. Wat heb ik in vredesnaam uitgekozen voor onderwerp, waarom heb ik Roos de keuze gegeven!
De rest van de schilderijen vorderen in een tempo waar ik van sta te kijken. Roos heeft zelf ook een schilderijtje meegenomen waar ze vorig jaar mee gestart is. De trap van een museum in Parijs en daar heeft ze zich op geworpen. We zouden nog les krijgen maar we waren zo geconcentreerd bezig dat Roos besloot dit maar achterwege te laten.
Einde van de middag natuurlijk weer borrelen. We houden dus een vast schema aan want anders wordt het een rommeltje en dat kan natuurlijk niet. Na de Romaanse kalfsschnitsels met spinazie, tomaten en pijnboompitten zijn er natuurlijk weer allerlei anekdotes verteld, teveel om op te noemen. Veel gelachen maar één moet ik schrijven die kan ik niet achterhouden.
Louise heeft buren met een vijver waar veel kikkerdril inzit en daar komen kikkers uit natuurlijk. Louise en Tonnie zijn niet dol op deze huisdieren. Deze worden dus gevangen, in een doos gestopt waar gaatjes in geprikt worden, want ze mogen niet dood gaan.
Tonnie rijdt vervolgens met die kikkers naar Bergeik en dan gaan ze op reis. Zo klinkt het natuurlijk niet leuk, maar wij hebben tijdens het verhaal haar allerlei suggesties aangedragen om de kikkers makkelijker te vangen en ook om ze weg te laten blijven. Van gebreide rugzakjes voor de kikkers totaan pijlen bij de schutting om de weg aan te geven waar ze naartoe moeten. Je kan je wel voorstellen dat wij blij waren dat er Tena-ladies bestaan en dat wij die gebruiken.
Wij kwamen niet meer bij van het lachen. Hierna zijn wij allemaal naar bed gegaan en ik ben niet gaan buurten bij Marjolijn. Ze wilde niet meer verwend worden door mij met een goed gesprek tot half 3.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten